Tijdens de coronapandemie was het ook voor veel kinderen een moeilijke tijd.
Van het ene op het andere moment moesten de scholen sluiten. De vertrouwde gezichten van de meester, de juf en klasgenootjes moesten ze missen. Ook opa's en oma's verdwenen uit beeld. Sporten of naar muziekles kon niet meer. Leuke uitstapjes naar de dierentuin, de speeltuin, theater of bioscoop konden niet doorgaan. I.p.v. naar school kregen veel kinderen online les en moesten o.l.v. van papa en mama de opdrachten gaan maken. Dat viel niet mee. Ook werden ze geconfronteerd met heftige beelden op televisie en hoorden ze verhalen over mensen die dood gingen aan corona. Soms gebeurde dit ook met mensen die zij kenden...
Over deze periode heb ik veel kinderen laten schrijven en tekenen. Behalve dat het was bedoeld als verwerking wilde ik hen ook de geschiedenis, die ze doorgaans op school leren, zelf vast te leggen voor later.
Het doel was om hier een boekje van te maken voor later als ze groot zijn.
Het boekje moest ook een leerzame aanvulling worden op de bestaande geschiedenisboeken.
Helaas is dat, mede door de chaotisch tijd op dat moment, en bij gebrek aan medewerking van zowel het Ministerie van Onderwijs als het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, niet gelukt. Aan het project hebben honderden leerlingen uit het hele land succesvol meegewerkt. Het is een voorbeeld dat wellicht ooit navolging krijgt wanneer er zich weer een dergelijke aanleiding voordoet die schreeuwt om te worden vastgelegd voor het nageslacht. Collectieve gebeurtenissen, zowel de positieve als de negatieve, dienen op educatieve en creatieve manieren vanuit de beleving van kinderen geschiedenis te schrijven.
Gelukkig was er wel aandacht voor in de media en schreef o.a. het Onderwijsblad er een mooi artikel over.
